mei 2023
Nu echt op weg naar Pinksteren
Twee weken geleden kwam een einde aan de periode van inkeer en bekering, die we de veertigdagentijd noemen. In het nachtelijk uur van de derde dag, breekt het licht en de vreugde weer door als een bliksemflits bij donkere hemel. Er komt een einde aan de dood. ‘Christus is opgestaan’, juichen we: ‘Halleluja!’
De uitbundigheid, ja zeg maar uitzinnigheid van Pasen vinden we in de evangelische getuigenissen echter nauwelijks terug. De verhalen over de opstanding van Jezus en de tijd daarna zijn eerder, terughoudend en sober. Zo vinden we geen ooggetuigenverslag van wat er in die nacht van de opstanding nu exact is gebeurd.
Hoe is dat gegaan? Niemand was getuige van het grootste heil dat de mens is geschonken. Van de vele afbeeldingen uit de kunstgeschiedenis, waarop Jezus als een held de boeien van de dood van zich afwerpt, is niets terug te vinden in de evangelieën.
In deze ingetogen sfeer spelen de eerste ontmoetingen met de opgestane Heer zich af. Het zijn ontmoetingen waarbij mensen hun ogen en oren nauwelijks kunnen geloven.
Maria Magdalena, verbijsterd treurend bij het lege graf, denkt aanvankelijk zelfs dat Jezus de tuinman is. De leerlingen die op weg zijn naar Emmaüs menen dat Hij een willekeurige voorbijganger is, die ook maar toevallig dezelfde kant op moet. Aan korte woorden en kleine gebaren wordt Jezus uiteindelijk herkend. Het verhaal van de ontmoeting tussen “de ongelovige” Tomas en de verrezen Jezus is altijd het middelpunt geweest van de discussie over wat geloof, en vooral het paasgeloof, nu eigenlijk is. Jezus geeft ons de kans om te groeien in geloof. Hij helpt ons een handje. Hij strekt zijn hand naar ons uit en leert ons om geleidelijk op eigen benen te staan. We gaan nu samen weer met Hem op weg naar Pinksteren. De ontvangst van de heilige Geest die ons in Gods Naam bij de hand neemt en verder brengt in ons leven.
Pastoor Jan Geilen

Februari 2023
Een Verbond met God, verbind ons
Het Verbond tussen God en de mens is een centraal thema in de Bijbel. Het wordt door God aangeboden. Menigmaal heeft God aan de mensen een verbond aangeboden. Aan de hand van de eerste lezing doorlopen we tijdens de veertigdagentijd enkele etappen van de geschiedenis van het verbond van God met zijn volk.
We kunnen in het eerste boek van de Bijbel lezen over de regenboog, die Noach mag zien als teken van het verbond van God met de mens. Het is een belofte van een nieuwe schepping. Noach is een figuur uit de voortijd, vooraleer de geschiedenis van Israël nog moest beginnen. Dit eerste boek uit de bijbel, bevat in de eerste elf hoofdstukken verhalen die een antwoord zijn op diepe vragen zoals: “Van waar komt de mens, waarom is er geweld en verdeeldheid, welke hoop is voor deze wereld?” Deze oergeschiedenis zegt hoe God de wereld ziet en de verbondenheid met alles.
Het verhaal van Noach geeft een ecologische tint en opdracht in deze tijd . Een uitnodiging om terug de encycliek van Paus Franciscus van 24 mei 2015 ter hand te nemen. Geprezen zijt Gij! Laudato si. Het gaat over de zorg voor ons gemeenschappelijk huis, over de aarde die we bewonen en die we niet mogen plunderen. Het is een oproep tot meer solidariteit en zorg voor de aarde. Wij moeten de armoede bestrijden en het milieu beschermen. Het verhaal van Noach is een belofte en wekt hoop. God besloot, ondanks alles, toch een heilsweg te openen met de medewerking van Noach. Zo gaf hij aan de mensheid de mogelijkheid voor een nieuw begin. Eén goed mens is genoeg om te hopen!
Een regenboog is iets moois. We krijgen niet zoveel tijd om hem te bekijken. Hij is vlug verdwenen. Zo gaat het in ons leven ook vaak. Het mooie en dierbare in ons leven kan plots verdwenen zijn. Dan schuift er een donkere wolk aan de horizon van ons leven. Dan is er Jezus, Gods eigen Zoon, die ons de hoop kan geven om niet te vertwijfelen, maar om te blijven geloven. Hij is degene die ons al eeuwen die hoop geeft.
Een (be)zinnige veertigdagentijd gewenst.
Pastoor Jan Geilen

December 2022
De verwachting van Kerstmis
Er is geen enkel feest dat met zoveel verwachtingen en sterke gevoelens gepaard gaat als het kerstfeest. Even lijkt alles in die kersttijd als het ware betoverd te zijn.
Kerstmis, is het feest van liefde, vrede en vreugde; Kerstmis, is vooral ook het feest van de gevoelens. Maar om die reden is er ook geen ander feest waarbij een aantal mensen zich zo sterk bewust worden van hun eenzaamheid en hun droefheid. Wanneer je ziet hoe iedereen vrolijk feest viert, terwijl je zelf helemaal niet in stemming bent om feest te vieren. Vele mensen over de hele wereld ervaren dit zelfs dagelijks.
Maar wat is nu kerstmis eigenlijk?
God wordt mens in onze wereld, in de gedaante van een mens, een baby, zichtbaar, tastbaar en benaderbaar. Als iemand die alle fasen van ons menselijk bestaan met ons wil delen. Hij komt om de treurende te troosten, de moedeloze te sterken en de hopeloze een nieuw perspectief te geven. Die ons vrede is komen brengen, de Vredevorst bij uitstek. Geen koning van deze wereld, maar van alle werelden, ofwel Gods Koninkrijk.
Een God in de gedaante van een kind, die met de mensen meevoelt en lijdt, dat is het toch wat ons in het kerstfeest aanspreekt en beroert. Hij is een aanmoediging omdat ik me voor Hem niet anders moet voordoen en geen rol hoef te spelen. Ik mag zijn zoals ik ben. Ik moet ook niet perfect zijn, maar mag me steeds verder ontwikkelen. Zoals de engelen de vredesboodschap verkondigen, zo hunkeren wij allen toch naar liefde en vrede voor alle mensen. Zeker in deze tijd van oorlog en onrust. We mogen elkaar nooit opgeven.
Wat moet een mens weten van kerstmis? Wat moet je weten om aan te voelen wat er in deze kerstnacht gebeurt?
Ik denk dat we alleen moeten weten dat God van ons houdt en ons een vredig hart wil schenken. Dat Jezus, Gods Zoon, is geboren om ons vrij te maken en hoop te geven op een leven met en bij Hem. En dat Hij dat heeft gedaan uit pure liefde. Het gaat hier niet om het schattige kind – het gaat om God die klein wordt, ontwapenend als een kind en zich met het leven van ons mensen verbindt. Kerstmis gebeurt op elk ogenblik waarop mensen voor elkaar menselijk zijn en God in hun hart dragen en uitdragen.
Alvast een Zalig Kerstmis!
Pastoor Jan Geilen

September 2022
Bescheidenheid siert de mens
Regelmatig wordt ons bewust of onbewust gevraagd rekenschap te geven van ons geloof. Wat is het effect van geloven als je ze niet in daden kunt laten zien?
Het is een terugkerende vraag die je als christen wel eens gesteld krijgt. Daarop te leren antwoorden is niet gemakkelijk. Geloven in of het ervaren van de aanwezigheid van God laat zich immers niet in effecten, zichtbaar voordeel of panklare antwoorden vangen. Jezus roept ons op om bescheiden te zijn, niet met je talenten te koop lopen. Niet altijd vooraan willen staan en jezelf op de borst te kloppen.
Een bekend gezegde luidt: “bescheidenheid siert de mens”. Dat is nu juist wat Jezus ons wil leren. In de evangelies gaat het vaak over menselijk gedrag, namelijk nederigheid. Rijke mensen sieren zich niet vaak met bescheidenheid, maar etaleren zich veelal. Iedereen mag het weten, ja zelfs móét het weten. Boekenbals, Emmy Awards, de Oscar uitreikingen, filmpremières, de Quote, zijn o.a. evenementen en manieren waarop de crème de la crème zichzelf wil tonen aan het overige publiek. Wij zijn niet allen rijke mensen, tenminste niet in materiële zin. Het overgrote deel van de mensen heeft het juist helemaal niet breed. Rijk zijn of worden is wereldwijd zonder twijfel een van de belangrijkste, misschien zelfs de belangrijkste, doelstelling van heel veel mensen. Sommige mensen zijn zo rijk dat het menselijk gezien zelfs totaal zinloos is.
Ons christen-zijn is meer dan een gedragscode van beleefdheid, nederigheid en respect voor elkaar. Als we willen leven naar wat Jezus ons voorhoudt, houdt dat in dat we er zijn voor anderen. Dat we oog hebben voor mensen die verblind zijn door miserie en ellende, of door eigenbelang en egoïsme. Dat we meehelpen waar dat nodig is. Dat we kunnen luisteren naar mensen, en geen slechte, maar alleen maar goede dingen vertellen over anderen.
Pastoor Jan Geilen

Zomer 2022
Breuken zijn te herstellen
Eenheid is een wonderlijk iets. Je weet er pas van als het weg is. Net zoals je de centrale verwarming pas mist als die op een koude winterdag uitvalt. Of zoals je je bewust wordt van het belang van gezondheid als je ernstig ziek wordt. Of als je iemand kwaad berokkende en het met geen mogelijkheid meer kan goedmaken.
Wat heel was, is gebroken en soms zelfs definitief. Er zijn mensen die een traumatische ervaring hebben gehad, waardoor hun leven in twee stukken brak, een leven ervoor en een erna. En wat dan? Een centrale verwarming kun je repareren. Een rits in een kledingstuk die kapot is, kun je vervangen. Aan je gezondheid kan er medisch nog wat gesleuteld worden en misschien kun je zelfs geheel genezen.
Maar een leven dat gebroken is, kun je dat nog helen? Iedereen heeft wel een tube sterke lijm in huis. We gebruiken het om dingen die gebroken zijn weer vast te lijmen. Kopjes bijvoorbeeld, een plankje of wat dan ook. Ook een gebroken been, heup of nek kan behandeld worden en genezen, zij het niet met lijm, maar met medische behandeling. Talloze breuken heffen we op. Misschien zien we nog de breuklijnen of de littekens, maar we beschouwen de breuken als hersteld.
Maar de breuken in onze levens, in onze zielen? Daar redden we het niet met tubes lijm, klusjesmannen of artsen. Daar hebben we Gods hulp bij nodig. Gebrokenheid versplintert ons, drijft ons uiteen, maar eenheid heelt en geneest ons. Ons lichaam, ja, dat wordt mettertijd afgebroken. Daar kunnen wij niet omheen. Maar onze ziel zal terugkeren naar de eenheid die we vinden in God.
Jezus zelf heeft de weg gewezen naar leven in verbondenheid met God en met elkaar.
Pastoor Jan Geilen

Waar voelen we ons thuis?
Uit het boek Openbaring beschrijft Johannes het visioen over een Nieuwe Stad, het nieuwe Jerusalem. Zou u zich thuis kunnen voelen in deze nieuwe Stad?
“Als iemand Mij liefheeft, zal ik verblijf bij hem houden”, zegt Jezus. Hij geeft hiermee aan dat liefde, zich geliefd weten een belangrijk element is om zich ergens thuis te voelen. Waar liefde een plaats heeft, daar voel ik mij thuis. Dat was het uitgangspunt van de eerste christengemeenschap. Ze voelden zich thuis bij elkaar, omdat zij lief en leed, armoede en rijkdom met elkaar deelden.
Niemand kan zich toch thuis voelen in een plaats vol oorlog, haat en geweld, tenzij hij die het kwaad liefheeft. We zien dagdagelijks op nieuwsberichten in krant, televisie en sociale media dat gezinnen met nog jonge kinderen en overige groepen mensen alles hebben moeten achterlaten in hun land dat verscheurd wordt door oorlog en intolerantie en hier en daar terecht zijn gekomen. Een land, een plaats waar ze thuis waren, waar ze zich thuis en veilig voelden, waar hun wortels liggen, is hen door deze oorlog met geweld ontnomen. Daar waar liefde verdreven is, wordt ook vaak de mens verdreven. Het is goed dat ze nu een plek hebben waar ze veilig kunnen zijn. Maar hun hart ligt toch bij hun verlaten stad, hun huis. Hun hart gaat uit naar hun familie en vrienden die ze er hebben moeten achterlaten, niet wetend hoe het met hen verder gaat.
Een vreselijke gedachte lijkt me. Ze voelen zich hoop ik hier wel veilig en proberen een beetje thuis te ervaren. Want “thuis” is in ieder geval waar je je welkom voelt, waar je gewaardeerd wordt om wie je bent, waar je liefde kunt geven en ontvangen. Ze zijn in een nieuwe stad terecht gekomen, waar het kwaad van voorheen hopelijk even kan worden vergeten, maar nooit helemaal uit hun gedachten verdwijnt.
Tot we eenmaal zullen aankomen in die Nieuwe Stad Jeruzalem, waarnaar we toch uiteindelijk allemaal onderweg zijn in dit leven. Een stad van liefde en vrede. Waar geen oorlog en dood meer is, geen pijn en geen leed. Totdat we naar deze Stad worden geroepen, zullen we hier en nu al aan een voorafbeelding moeten bouwen en daar is iedereen toe geroepen.
Pastoor Jan Geilen

Met Pasen werd alles anders
Met de avondviering van Witte Donderdag begint het paastriduüm, de drie heilige dagen van Pasen. Drie dagen lang vieren en gedenken we in één doorlopende viering het lijden en sterven, én het verrijzen van onze Heer. Dit paastriduüm vormt het hoogtepunt van het hele liturgische jaar.
Op donderdag in de Goede week gedenken we hoe Jezus op de avond voor zijn dood met zijn leerlingen bijeen was om het paasfeest te vieren, het feest van de bevrijding van het volk Israël.
Maar het werd een ander paasfeest dan zij zich gedacht hadden, niet alleen doordat Jezus brood en wijn tot teken van zijn liefde maakte, maar ook doordat Hij zijn leerlingen een ongekend voorbeeld gaf van liefde tot het uiterste: de heer die dienaar wordt door het wassen van de voeten.
De dagen voor Pasen staan we ook stil bij de lijdensweg en de dood van Jezus Christus. Dat maakt Goede Vrijdag tot de meest indringende dag van het jaar. Zijn lijden en sterven raakt aan het verdriet en de dood die onontkoombaar is in ieders. Jezus neemt zijn kruis op en draagt niet alleen zíjn pijn, Hij draagt íeders pijn.
Hij leed en stierf voor de mensen toen, voor ons vandaag en voor de generaties die nog na ons zullen komen. Hiermee opende Hij voor ieder mens de weg naar nieuw leven. We voelen wellicht het gewicht van zijn en van ons kruis, maar zien ook meteen het licht van de nieuwe dageraad. Want op de derde dag staat de hoop en verwachting op uit het graf. Een geweldig hoopvol nieuw begin van leven. De verhalen die we vanaf Pasen weer zullen horen, spelen zich soms af tussen verdriet en verwarring. Maar het is vooral een teken van Hoop, Geloof en Liefde. Het Licht heeft de duisternis voorgoed verdrongen. Want juist Pasen heeft ons mensen de hoop gegeven dat het verder gaat. Dat het leven veel meer is dan geboren worden en sterven. Dat het leven sterker is dan de dood.
ZALIG PASEN!
Pastoor Jan Geilen


Woorden om nooit te vergeten
Soms kunnen woorden je diep treffen, tot in je ziel. Je hebt het gevoel dat ze voor jou bestemd zijn, je ontvangt ze als een geschenk en je kunt ermee verder op je weg, als kostbare bagage. Als woorden van anderen je zeggen dat je iets heel goed gedaan hebt, dan groei je van trots en maakt je blij. Het tegenovergestelde kan ook gebeuren, dat mensen je acties of inbreng maar helemaal niets vinden, dan ben je op z’n minst teleurgesteld en misschien wel boos, verdrietig of totaal ontdaan en tegendraads.

Woorden uit de Bijbel kunnen ons richting geven, het zijn vaak woorden van bemoediging hoop en troost. Woorden die je aanzetten tot nadenken en misschien doen inzien dat het anders kan en soms ook moet. Soms kun je echt onder de indruk zijn van een tekst. Het zijn misschien woorden die u al vaker hebt gehoord, en ineens lijkt het of ze voor jou persoonlijk geschreven zijn, alsof ze voor het eerst tot je ziel doordringen. Je ervaart ze als een geschenk. Ook liederen en psalmen kunnen zo’n effect hebben. Een lied kan je in beroering brengen, slaat aan, brengt iets in je ziel in beweging. Het roept verlangen op naar geborgenheid, naar een thuis, naar een plek waar je altijd terecht kunt, elk moment van de dag, onder alle omstandigheden. Dat kan ook met de woorden uit het Evangelie. Jezus zet ons aan met zijn woord tot nadenken. Het zijn vaak Zijn woorden die ons onbewust aanspreken en raken. Hij heeft ons een gebed met woorden gegeven, waarmee we tot de Vader kunnen doordringen, waarmee we het contact met de hemel tot stand kunnen brengen. Laten we vaker samen dit gebed uitspreken en zo de verbinding open houden. Soms heb je niet eens woorden nodig, maar alleen een liefdevolle blik of een glimlach.
Pastoor Jan Geilen

Een bijzondere stal
Het was winderig en guur, de rijm lag op de daken. Mensen waren vermoeid en uitgeblust. Jozef en de zwangere Maria zochten een plek om te rusten, een ligplaats om het kind te baren. Hoe vaak hadden ze die avond al gehoord dat er geen plaats was voor hen in de herberg? Om moedeloos van te worden. Was er dan nergens een plek waar ze de nacht konden doorbrengen?
Jozefs speurende ogen vielen op een staldeur. Hij ging erheen keek door de gaten en zag in de duisternis van de stal de dieren achter in de ruimte. Ze stonden zich te warmen bij de voederbak. Jozef nam het tafereel in zich op. Dit was misschien wel de plek waar Maria het kind ter wereld kon brengen. Hij nam Maria bij de hand en legde haar onder de verwarmende ademstoten van het vee. Hier was het warm en beschut.
Daar werd hun zoon geboren. Ze noemden hem: God redt. Een door God gegeven geschenk in een kille wereld vol uitsluiting.
Jezus werd hier geboren, ver weg van de drukte en de stroom mensen. Een vreemde plaats, zo’n stal, maar als je erover nadenkt, misschien ook weer niet zo vreemd. Het levensbegin van dit bijzondere kind mocht op een afwijkende plek zijn. Het moest te denken geven. Niet in een huis, niet in een paleis, maar in een voederbak, gevuld met stro, gewikkeld in doeken, zoals toen baby’s gebakerd werden.
Armelijk, maar wel beschut.
Toegezongen door engelen.
Gevonden door herders.
Gezocht door wijzen.
Gezien door God.
De engelen, de herders en de wijzen schatten als geen ander het nieuwe leven op zijn waarde. God heeft in hun wereld, in de marge, nieuw leven gebracht. Nieuwe hoop, perspectief.

ZALIG KERSTFEEST EN EEN GELUKKIG NIEUWJAAR
Pastoor Jan Geilen

Samen ben je niet alleen
Kerkvader Augustinus van Hippo (354-430), zei: ‘Er zijn er veel binnen de Kerk, die erbuiten staan en er zijn er veel buiten, die erbinnen zijn.’
Voor Augustinus was de kerk de geloofsgemeenschap, de liefde tussen mensen vanuit hun geloof in God. Ze was geen doel op zich, maar een middel om zijn koninkrijk te vestigen. Jezus denkt niet in hokjes. En wij, blijven we ons alleen in ons kringetje bewegen? Of durven we eruit te stappen? Mensen denken graag in hokjes. Dat lijkt er van nature in te zitten.
Hokjes zijn niet altijd slecht, want ze maken de wereld overzichtelijk en hanteerbaar. Maar hokjes kunnen ook negatieve vooroordelen met zich meebrengen en leiden tot de tegenstelling wij-zij. Dan worden individuele mensen over het hoofd gezien en doen we elkaar bij voorbaat tekort.
In onze wereld is eenheid vaak ver te zoeken. Overal lijkt sprake van “ik” en “jij”, van “wij” en “zij” en partijen die tegen elkaar uitgespeeld worden. In de politiek zien we veelal voors en tegens, medestanders en tegenstanders. En toch hebben wij allemaal een diep verlangen naar eenheid, naar verbondenheid, naar samen.
Geen mens kan zonder een medemens. We willen ergens bijhoren. Wij willen samen leven in een gemeenschap, zoals Hij en de Vader één zijn. Jezus koos 12 leerlingen uit, die samen met Hem optrokken en een gemeenschap vormde. Toen ze ruzie kregen onder elkaar, drukte Jezus hen op het hart om één te zijn. We hebben allemaal verschillende karakters, zien er allemaal anders uit en hebben veelal verschillende ideeën. Toch is dit juist de verscheidenheid die eenheid teweeg moet brengen.
Op de weg van Jezus is er geen plaats voor liefdeloosheid, harteloosheid, wrok en bitterheid. Deze belemmeren ons om de eenheid te ervaren waartoe we geroepen zijn en waarnaar we ten diepste verlangen. We zijn niet aan elkaar gegeven om “jij” en “ik” te zijn, maar om samen op weg te gaan als Gods volk onderweg met Hem.
Pastoor Jan Geilen

Even de stilte opzoeken….een weldaad voor iedere mens
De leerlingen komen van hun zending terug bij Jezus. Dat maakt nieuwsgierig naar waar ze overal geweest zijn toch? En wat ze gedaan hebben. Zonder enige bagage, heeft Hij ze met twee tegelijk erop uit gestuurd. Wat ze wel mochten meenemen was een stok, zoals een herder. En ze hebben nogal wat te vertellen. Ze vertellen Hem alles wat ze hadden beleefd en waren schijnbaar geweldig onder de indruk van wat hun was overkomen.
Misschien waren ze in het begin wel angstig geweest, maar ze hadden zoveel positieve reisverhalen te vertellen, dat ze bijna niet komen uitverteld. Jezus onderbreekt hen echter en nodigt hun allen uit om mee te gaan naar een eenzame plaats. Jezus neemt hen na de inspannende tijd van hun zendingswerk, mee op een stilte-akantie, ofwel op retraite. Even afzonderen van alle mensen en in de stilte gaan leven. Maar dat ging toch anders dan Jezus zich had gedacht. Ja, de mensen waren hen te vlug af. Want zodra ze vertrekken komen de mensen hen na, een aantal staat hen zelfs al op te wachten. Jezus wilde Stilte en ontspanning is belangrijk voor iedere mens.
Ruimte maken voor elkaar, voor God.
Juist in deze tijd, waarin velen weer verlangen naar samen zijn en drukte opzoeken, is er voor vele anderen juist een verlangen naar meer rust en ruimte voor hun ziel. Een klooster is echt een geweldige plaats om tot rust te komen, een plaats voor stilte en concentratie, voor gebed en inspiratie. Even wat meer rust en ruimte voor jezelf en de ander te creëren, om er later in het jaar weer tegen te kunnen. Jezus vindt rust en stilte heel belangrijk, en neemt zijn leerlingen dan ook mee naar zo’n stille plek, om alleen met Hem te zijn.
Pastoor Jan Geilen

Op weg naar Pasen in coronatijd
We gaan op weg naar de veertigdagentijd, de zo genoemde vastentijd voor Pasen. En die begint zoals gebruikelijk en traditioneel met Aswoensdag. Normaliter wordt Aswoensdag voorafgegaan door de carnavalsdagen. Maar dit jaar gaat alles anders en sterker nog, vele gaan zelfs niet. Ik kan me het vorig jaar nog best goed herinneren, de carnavalsdagen waren voorbij, en Aswoensdag was gevierd. Het was toen een week later. Er leek niets aan de hand, tot begin maart. Toen werden vele activiteiten afgelast, H. Missen werden niet meer toegankelijk en de Paasvieringen werden zelfs zonder parochianen gevierd. Dat was een hele aparte ervaring voor ons allemaal. Tot en met Pinksteren bleven de kerken leeg. De communievieringen werden opgeschort tot verdriet en teleurstelling van de communicanten, hun ouders en mijzelf. Wat te doen? Hoe nu verder?
Nou we hebben het geweten. De communieviering werd een jaar opgeschoven, evenals een enkele vormselviering. Dit alles met de gedachte dat het na één jaar wel weer gewoon zou zijn en de feestelijke vieringen door zouden kunnen gaan. Dus, kom op, effe doorbijten. Maar wat een teleurstellingen hebben we met z’n allen toch moeten incasseren het afgelopen jaar. Ja, zelfs de Kerst werd een klein onderonsje. Nu zijn we een jaar verder en nog zijn er veel te veel onzekerheden. Afgelopen weekend zou de Carnavalsmis zijn met een bonte bezetting in de kerk. Maar helaas, ook dit feestje zat er niet in. Toch zie je links en rechts de sneeuwklokjes opkomen, als teken dat de lente nabij is. De eerste groepen hebben het vaccin ontvangen. De weg naar het Mecc voor het ontvangen van de eerste prik, is voor menigeen best moeilijk en zwaar, maar dit is de weg naar de nieuwe vrijheid, naar opnieuw eindelijk samen zijn, zonder angstig te zijn. Dit is de weg naar een Pasen dat ons dichter bij elkaar brengt. Want na de verlatenheid van Jezus in het graf, volgt de verrijzenis met Pasen. Laat ons dat beeld voor ogen houden, op weg naar Pasen in coronatijd, te beginnen met Aswoensdag op 17 februari.
Pastoor Jan Geilen

Zwijgen, soms beter dan goud
Als we worden geconfronteerd met groot leed en verdriet bij anderen, is onze eerste reflex om woorden van troost en bemoediging te spreken. Toch kunnen we daarmee de plank misslaan. Het beste en misschien wel het enige wat je kunt doen is zwijgzaam nabij en aanwezig zijn. De ander zit zo diep in de put dat meer er niet in zit. Je kunt van haar of hem niet verlangen om het lichtpunt aan de horizon te zien, dat jij wel ziet en waarvan je zo graag zou willen vertellen. Dit roept een spanning op: enerzijds ben je geraakt door medeleven, anderzijds wil je woorden spreken van hoop.
Mozes en de profeten, Jezus en de apostelen zoeken steeds hun weg in deze spanning. Misschien wijzen ze ook aan ons een richting. Velen geven ons hoop in deze tijd waarin ons wordt aangegeven dat na het vaccin alles weer wordt als voorheen. Wordt alles wel zoals voorheen en willen we alles wel zoals voorheen? Of zijn er toch dingen die we graag anders zouden zien? Mensen hebben tijd nodig om het duister achter zich te kunnen laten. Om nieuw perspectief te zien. Job klimt ook uiteindelijk uit de put en begint het licht te zien. Dat proces komt op gang als hij ervaart dat hij bij God zijn hart kan uitstorten en zijn verdriet mag uiten. Het beste nieuws is een vriend of vriendin die zwijgt en luistert, die je niet in de rede valt en je niet laat vallen, ook niet als er geen land met je te bezeilen is. Het beste nieuws is dat God zo’n vriend wil zijn.
Pastoor Jan Geilen

Verzoening opent gesloten deuren
Als we onenigheid hebben, of misschien zelfs een conflict, hebben we de neiging om de ander eens goed de waarheid te zeggen. Misschien willen we hem of haar zelfs eens flink schofferen. Maar we weten dat hierdoor de relatie blijvende schade kan oplopen. Is dat wat we willen? In de lezingen van 15/16 augustus 2020 wijst Jezus ons erop dat verzoening en vergeving de weg openen naar een nieuwe toekomst. Dat komt ons leven en ons samenleven met elkaar ten goede. Heeft iemand iets misdaan en ons schade berokkend? Dan vertoont ons rechtvaardigheidsgevoel de reflex om dit haar of hem betaald te zetten. Als iemand mij zwaar tekort heeft gedaan, ben ik geneigd om afstand te nemen, om de ander te negeren, koel en kil te bejegenen of om het contact te verbreken.
In de praktijk blijkt dit echter niet altijd te werken. Als ik anderen verwijten blijf maken, zal ik daar zelf ook onder gebukt gaan. Ik zal verdriet houden omdat een goede vriendschap of relatie stuk is gegaan. Ik zal voortdurend het gevoel van bitterheid meedragen en die ander krampachtig uit de weg gaan. Dit zal dan mijn leven gaan beheersen. Dit geldt ook voor de verhoudingen tussen landen en bevolkingsgroepen, die een conflict hebben gehad. Het samen leven wordt bemoeilijkt, ja verlamt als er steeds weer rekeningen uit het verleden op tafel worden gelegd. Alleen om deze redenen al is het wenselijk dat we niet afrekenen, maar kwijtschelden, vergeven, dat we niet streven naar een kloppende boekhouding, maar boeken uit het verleden voorgoed sluiten. Dan kunnen we elkaar in de ogen kijken, ontspannen samenleven en de toekomst ingaan. Strijk wat vaker over je hart… En als het je moeilijk valt, bedenk dan dat jezelf ook niet altijd vrijuit gaat en dat er dan altijd Iemand is, wiens hart een oneindige rek heeft.
Pastoor Jan Geilen

Onverwachte ontmoetingen
Er zijn van die ontmoetingen die een diepe indruk achterlaten. Vaak weten we niet eens waardoor dit komt. Was het wat iemand zei, of wat hij of zij deed? Hoe dan ook, het blijft ons bij. Soms gaat het een stap verder en zet zo’n ontmoeting ons aan tot verandering, tot het inslaan van een nieuwe weg. In het evangelie horen we vaker over een ontmoeting met Jezus, die grote indruk op iemand maakt, een ontmoeting die bovendien grote gevolgen heeft. Zo’n ontmoeting, met de Heer, kan ook ons ieder moment overkomen.
Allereerst kabbelt het leven voort. Alles gaat zijn gangetje. Maar dan is daar die ander, die iets tegen ons zegt of die iets doet. Dat raakt ons en zet iets in ons in beweging. Misschien hadden we niet eens in de gaten dat we wat misten. Of misschien meenden we dat dit het meest haalbare was. Toch laat die ander ons niet los. Zijn woorden blijven ons bezighouden.
De daad roept vragen in ons op, vragen die wellicht ten diepste met onze oorsprong en bestemming te maken hebben. Wie ben ik eigenlijk? Waar kom ik vandaan? Wat is mijn doel in het leven? Wat wil die ander toch van mij, waartoe ben of word ik geroepen? Stuk voor stuk geen gemakkelijke vragen. Ze kunnen ons behoorlijk plagen. We kunnen er zelfs van wakker liggen. En als er iets is wat juist niet helpt bij deze vragen, dan is dat ervan wakker liggen. Wakker liggen kunnen we van heel veel dingen. In deze snelle en roerige tijd zijn er heel wat mensen en vooral jongeren die slecht slapen en niet tot rust kunnen komen. Ja zelfs de realiteit van de dag willen ontvluchten om de levensvragen niet onder ogen te hoeven zien. Rust is juist belangrijk voor onze gehele gesteldheid. In de slaap verwerken we de indrukken van de dag en staan we weer open voor de volgende dag. Voor nieuwe ontmoetingen en wellicht nieuwe wegen.
Pastoor Jan Geilen

Niet alleen woorden, ook daden
Soms wordt er in je leven een uiterste inspanning van je gevraagd om een bepaald doel te bereiken. Je kunt het gevoel hebben dat je alle zeilen moet bijzetten om het gewenste resultaat te behalen. Vaak heb je dan achteraf de ervaring dat het je ook veel voldoening geeft als de prestatie eenmaal geleverd is, en dat is weer een aardige opsteker voor het belangrijke gevoel van zelfvertrouwen. Ook als het over geloven gaat, kan er een behoorlijke inspanning van een mens gevraagd worden! Jezus zelf spoort ons aan om echt alles te doen wat we kunnen. ‘Doe alle moeite’, zegt Jezus, ‘om door de smalle deur naar binnen te gaan.’ Doe moeite om je doel te bereiken, want het gaat niet vanzelf. Hij wijst erop dat allen die Hem volgen niet de denkfout moeten maken dat zij wel goed zitten, dat hun niets meer kan overkomen. Wie zich niets gelegen laat liggen aan recht en gerechtigheid, wie willens en wetens voorbij leeft aan de nood van een ander, ook al is zo iemand een volgeling van Jezus, ook al staat zo iemand te boek als een deugdzaam christen, zo iemand kan nog niet gemakkelijk achterover leunen of er gerust op zijn. Dit zou een conclusie kunnen zijn als we Jezus’ woorden op waarde weten te schatten: in het koninkrijk van God word je aangesproken en beoordeeld niet zozeer op je goede bedoelingen of je plechtige voornemens, maar op je handelen. Of zoals Jacobus het schrijft in zijn brief: “Een geloof zonder daden is nutteloos”. Zo moeten dan beide hand in hand gaan, zodat men ook uit onze daden kan zien dat en wat we geloven.
Pastoor Jan Geilen

Elkaar liefhebben
Een toenemend aantal ouderen is bezig met het maken van een levenstestament. Hierin gaat het om de vraag: wat moet er met mij gebeuren als ik door een ongeval of door ziekte niet meer in staat ben om mijn eigen zaken te regelen? Dan gaat het om het regelen van persoonlijke verzorging, huisvesting, medische beslissingen, de dagelijkse financiën. In het levenstestament komt ook te staan wie de vertrouwenspersoon of de gevolmachtigde is die namens haar of hem kan optreden als zij of hij daar zelf niet meer toe in staat is. Op de avond van het Laatste Avondmaal, de avond dat Jezus beseft dat het einde van zijn leven nadert, schrijft Jezus als het ware zijn levenstestament. Hij laat zijn leerlingen geen huis na, geen bezittingen, maar Hij wijst zijn leerlingen aan als zijn vertrouwenspersonen, als zijn gevolmachtigden. Hun vertrouwt Hij zijn levensopdracht toe: ‘Heb elkaar lief. Zoals Ik jullie heb liefgehad.’ Tot vier keer toe valt het woord ‘liefhebben’ of ‘liefde’. En tot drie keer toe het woord ’elkaar’. De liefde is dus het centrum van het leven van Jezus, en zijn laatste wil is dat wij als zijn leerlingen deze liefde maken tot het centrum van ons eigen leven. Maar wat bedoelt Hij met dat woord ‘liefde’? De evangelist Johannes gebruikt voor de liefde het Griekse woord agapè. Agapè is de liefde die op de eerste plaats geeft en niet neemt. Het is de liefde waar geen tegenprestatie tegenover hoeft te staan. Het is de liefde van ouders voor hun kinderen op het moment dat ze als kwetsbare wezentjes ter wereld komen. Het is de liefde waarmee grootouders de zorg voor een kleinkind op zich nemen, omdat hun dochter ernstig ziek is. Het is de liefde van kinderen voor hun ouders op het moment dat die ouder en kwetsbaar worden. Het is de liefde waarmee partners voor elkaar blijven zorgen op het moment dat een van beiden hulpbehoevend wordt. Het is zo mooi om te zien hoeveel liefde mensen voor elkaar kunnen opbrengen. Maar ik zie ook hoeveel het soms kost. Ik zie ook dat het soms te veel van mensen vraagt, zeker als er weinig wederkerigheid is. Daarom is het goed om niet te vergeten dat Jezus spreekt over het liefhebben van elkáár; dat evenwicht is blijkbaar nodig om het vol te houden.
Pastoor Jan Geilen

Heilige plaats
Midden in de woestijn krijgt Mozes van God de opdracht om zijn sandalen uit te trekken. Mozes heeft de ervaring op heilige grond te staan en uit eerbied trekt hij zijn schoenen uit en nadert hij de brandende braamstruik op blote voeten.

Er zijn van die plaatsen waar je het gevoel hebt op heilige grond te staan. Jaren geleden was ik met parochianen uit de regio op bedevaart naar Lourdes. Midden in de nacht bezochten we met enkele mensen de grot van de verschijning. Het was er stil, er werd in stilte gebeden; een bijzondere, een heilige plaats. Maar ik moet ook denken aan een kamer in het ziekenhuis, een tijdje geleden. Kinderen en kleinkinderen zijn om het bed van hun moeder en oma verzameld. Er is voor haar gebeden en zij heeft de ziekenzalving ontvangen. En dan is er het moment om afscheid te nemen. Onder tranen worden er nog zachtjes woorden uitgewisseld. Het is een bijzonder moment, dat om eerbied vraagt en terughoudendheid. Die ziekenhuiskamer was op dat moment even een heilige ruimte. Dat zijn momenten, dat zijn plekken waarop je iets van Gods aanwezigheid kunt ervaren, ook al kun je God niet zien, niet vastgrijpen. Je merkt gewoon dat het een heel speciaal moment is, een heilig moment kun je wel zeggen. Het verhaal van Mozes zegt ook nog iets anders. God heeft mensen nodig die met Hem mee willen doen, mensen die ook willen zien en willen horen en willen weten en die zich willen laten raken en in beweging willen komen. Mozes wordt letterlijk bij zijn naam geroepen en uitgedaagd om mee te doen. Het verhaal van Mozes wil ons duidelijk maken dat God ziet, dat God hoort en dat God wordt geraakt door wat mensen overkomt. Misschien vraagt u zich wel eens af: waar en wanneer merk ik er iets van? Misschien op die zeldzame bijzondere, heilige momenten en plaatsen die ik hierboven noemde?
Pastoor Jan Geilen

Echte vreugde
Stel dat ik aan u zou vragen: "Wat zou voor u een ware vreugde zijn?" Dan zou dat denk ik een bonte verzameling aan antwoorden opleveren. De ware vreugde: iets dat je helemaal blij zou maken. Wat u zou zeggen, zou veelal verband houden met de situatie waarin u verkeert. Je verlangt naar wat je mist en zo moeilijk kunt missen. Een zieke zou zeggen: "Ik verlang naar genezing". Iemand in de schuldsanering verlangt naar een schone lei, een nieuw begin, een eenzame naar een echte vriend of vriendin. Zo heeft ieder zijn eigen invulling van wat vreugde is. En niet alleen per persoon, maar ook per gelegenheid. Vreugde is niet altijd van blijvende aard, het gaat ook weer voorbij. God weet waar ons hart vol van is en waar we diep naar verlangen”.

In het Lucasevangelie zegt Jezus tegen een rijke jongeling: “Verkoop al je bezittingen en geef aalmoezen. Waar jullie schat is, daar zal ook jullie hart zijn." Als je jezelf helemaal geeft, dan brengt dat ware vreugde en werkt bevrijdend. Welnu: Francesco Bernardone uit het 13e eeuwse Assisi in midden Italië is iemand geweest die dit Schriftwoord radicaal in praktijk heeft gebracht. De rijke koopmanszoon ging als een arme bedelaar leven, verkondigde op sandalen en in een haveloze mantel het evangelie en kreeg juist daardoor broeders en zusters door heel Europa. Behalve eenvoud en toewijding is er nog een andere karaktertrek van Franciscus, namelijk vreugde. De uitdrukking "een vrolijke Frans" hebben we eraan te danken. Voor Franciscus lag de ware vreugde in de kleine dingen. Ware vreugde gaat uit boven "blij zijn dat je iets (weer) hebt". Als ik dan zo onze paus Franciscus bezie en beluister, dan zie en hoor ik ook wel die Franciscaner vreugde in zijn doen en laten naar voren komen. We kunnen vaak zoveel vreugde beleven aan het dienstbaar zijn voor anderen in alle eenvoud en zonder opsmuk. En als we dat blijven doen, dan leidt dat naar de ware vreugde.
Pastoor Jan Geilen

Het leven zit vol hindernissen
In oktober ben ik enkele dagen naar Rome geweest met mijn jongste broer en mijn oudste zus. Mijn zus is soms aangewezen op een rolstoel. En als je érgens moeilijk met een rolstoel door de stad kunt gaan, dan is dat zeer zeker Rome. Je moet telkens alert zijn om niet in riooldeksels klem te komen zitten of in de openingen tussen de straatkeien. Soms helt het wegdek naar links over en dan weer naar rechts. Vele winkels en cafetaria zijn niet voor rolstoelen toegankelijk, er ligt een hoge drempel voor de deur. Tot overmaat van ramp liep bij St. Jan van Lateranen het rubber van een wieltje af. Wat nu? Het is gelukkig met hulp van een paar vreemde sterke handen gelukt om het rubber weer op het wieltje te krijgen.

Ja, zo’n reis met hindernissen zet je aan het denken. Hoe moeilijk moet het voor mensen zijn die steeds aangewezen zijn op anderen om in het leven vooruit te komen. Of hoe moeizaam kan het soms zijn om een ander bij hindernissen te helpen. Ik heb in Rome dan ook maar heel weinig, zeggen en schrijven twee of drie, rolstoelers door de stad zien gaan.

In gedachte maakte ik een vergelijk met het geloof. Ons geloof is ook niet altijd een strak geplaveide weg. Het is een weg die soms kuilen heeft waar we doorheen moeten om er weer bovenop te komen. We lopen wel eens vast en komen dan niet verder. We hebben dan de hulp van een ander nodig. Soms worden we door de dingen die in ons leven gebeuren door elkaar geschud, zoals degene die in de rolstoel zit. Mensen die je op je weg helpen, maar ook mensen die juist in de weg staan. Zo’n geloofsweg is niet gemakkelijk. Maar door te vertrouwen op Jezus blijf je op de goede weg.

Pastoor Jan Geilen

De vakantie voorbij

Druk, drukker drukst. Je hoort iedereen er tegenwoordig over. Iedereen heeft een volle agenda. Iedereen is druk, druk, druk. Een avondje met vrienden plannen is dan meestal ook een ramp.
Er is geen tijd om bij te komen en te genieten. Vragen zoals: „Waarom gaan de dagen zo snel? Waarom heeft een dag niet meer uren? Is er nu al weer een jaar voorbij?“, hoor je geregeld. Maar is het wel zo gezond zo’n druk leven? Wij komen in ons werkzame leven en schoolleven voornamelijk tijd tekort. Elke minuut telt, want we moeten… en vul dan maar in.

En altijd, als er een bepaalde taak afgesloten wordt, ligt er nog een waslijst aan nieuwe wensen en verplichtingen.
Maar als we vakantie hebben, is dat een korte tijd anders. Dan zijn we even los van school en werk. Niets moet meer… hoewel, de smartphones en tablets blijven binnen handbereik. Alle berichten worden gevolgd, alle email-berichten gecheckt.
Dan kun je alvast lekker inlopen op achterstallige correspondentie en taken, of alle belevenissen van je vriendjes en vriendinnetjes van school meebeleven en met hen delen. Maar zo blijft er van ontspanning en rust niet veel meer over.

Vandaag de dag betekent ontspanning het beleven van nieuwe prikkels. Een spannend computerspel, adembenemende attracties in een pretpark, kortom nieuwe uitdagingen! Het moet spannend zijn, of boeiend en het mag geen seconde vervelen. Soms blijven we door al deze activiteiten juist ‘op spanning’ staan.

Weet je hoe Jezus het deed om de rust te vinden? Nee, Jezus nam geen vakantie, Hij ging regelmatig een berg op, soms midden in de nacht, om met zijn Vader te praten. Dat maakte Hem rustig en ontspannen. Dan kreeg Hij nieuwe kracht, er kwam dan een soort kalmte en rust over Hem. Want ook Hij was af en toe echt aan rust toe.

Kapelaan Geilen